HJÁ TÓMASI

Ég var um 10 ára gamall, í Íslandssögutíma hjá Tómasi Einarssyni kennara í Hlíðaskóla, þegar ég skildi að dauðarefsingar væru rangar.

Tómas sagði frá hefndarskyldunni. Maður sem drap morðingja bróður síns var sjálfur drepin af bróður þess sem hann drap sem svo aftur var drepinn og þannig koll af kolli.

Að vísu talaði Tómas ekkert um dauðarefsingar almennt en ég dró bara þessa ályktun auk þess sem mér var meinilla við að kálfur sem ég hafði gefið að drekka mjólk á hverjum degi i sveitinni skildi líflátinn og étinn með sykruðum, kartöflum, grænum baunum, sósu og rabbabarasultu.

Þá vissi ég að ég gæti hvorki orðið bóndi né böðull.

En aftur að dauðarefsingum. Ég er á móti þeim og nenni ekki að færa rök fyrir þeirri skoðun minni enda eru þau rök ekki bara hlutlaus rök heilatölvunnar minnar heldur er kálfur og kennslustund hjá Tómasi að þvælast fyrir dauðasprautunni.

Aftaka í Texas

Athugasemdir

[halkatla, 29.9.2007 kl. 16:30]

já aumingja litlu dýrin sem alin eru til matar, og aumingja mennirnir sem halda að dauðarefsing sé holl fyrir þá! 

[Benedikt Halldórsson, 30.9.2007 kl. 23:00]

Nákvæmlega!