BÚTUR ÚR JÁRNTJALDI

Ég kom til hafnarborgar í Austur-Þýskalandi áður en járntjaldið féll, að vísu aðeins á bryggjuna vegna þess að fraktskipið vöktuðu tveir hermenn með vélbyssu og það var ekki fyrirhafnarinnar virði að reyna að dröslast í bæinn. Einhverjir úr áhöfninni fóru en það var tómt vesen og flestir voru bara um borð á kvöldin, drukku bjór og tefldu. Lífið í þessari borg snerist um eftirlit, leit og endalausa tortryggni.

Einhverju sinnu var ég að vinna um borð og þurfti að sækja hlut á bryggjuna sem var í um 5 metra frá bryggjubrún. Ég labba landganginn eins og ekkert væri sjálfssagðara en þá kemur annar hermannanna með vélbyssu og heimtaði passport ákveðinn. En þá benti ég honum á að ég væri aðeins að sækja lítið ómerkilegt járnstykki sem var svo nálægt að hann hefði þess vegna getað rétt mér það. Ég benti honum á járnið en hann svaraði aftur með, passport, passport. Ég reyndi að mögla en sneri við þegar ég sá svipinn á hermanninum, mér sýndist hann lyfta byssunni. Ég fór niður í káetu og náði í vegabréfið. Gekk aftur út á landganginn og sýndi honum það. Hann skoðaði bréfið í krók og kima og leyfði mér síðan formlega að ná járnstykkið sem lág fyrir aftan hann.

Hermaðurinn lét eins og ég væri að biðja um bút úr járntjaldinu.

Gúmmískór

Gúmmískór standa fyrir sakleysi, sumar og sveit, og æsku sem er eins og gömul auglýsing sem dofnar með árunum, gulnar og gleymist. Þegar ég gekk á gúmmískóm bauluðu kýrnar, hundarnir geltu og mjólkin var kæld í bæjarlæknum.

Bóndinn er út á engjum að slá en við krakkarnir erum að jarða dauðan fugl og gerum eins og prestar og búum til kross úr njólum. Það er kallað, "það er kominn dekkutími" og við hlaupum inn í eldhús og þvoum okkur um hendurnar, áður en við förum inn í stofu og drekkum mjólk með jólaköku og brauðsneið. Við erum svo svöng en maturinn er skammtaður og lystarlausa stelpan spyr, "hver og hver vill brauðsneið". Ég, segi ég, en í staðinn þarf ég að bera hana á hestbaki yfir lækinn. Á morgun eru töðugjöld.

 

 

Lokaorð hrakfallabálka.

Þar sem það er í tísku að hætta moggabloggi og kveðja með stæl er best að byrja aftur að blogga með ýmsum lokaorðum ýmissa hrakfallabálka. 

• Víst má halla sér að þessum glugga.
• Slappaðu af, bíllinn er með loftpúða.
• Engar áhyggjur, það er ekki svo djúpt.
• Það er allt í lagi með bremsurnar.
• Það eru ENGIN skot í byssunni.
• Ja hérna, þykist ÞÚ vera mannæta?
• Rauði takkinn...? Mikill er Alla.

Stefna sem felst í því að fá sem flesta fætur hingað til lands er ekkert betri en að planta niður sem flestum álverum eða sem flestum börum eða ofnýta hvalina í sjónum....

það er frábært framtakið þessa manns sem hjólar með líkistu í eftirdragi til að mótmæla hvalveiðum, hann á hrós skilið fyrir hugmyndaauðgi og nýsköpun.

Skac jasbvcas bdkccmnasknc lsa xcx fd cvcvc

Hins vegar er ég hlynntur hvalveiðum í hófi sem gætu kannski haldið ferðamannstaumnum í skefjum! Það á svo sem ekki að vera markmið í sjálfu sér, heldur eigum við alls ekki að óttast að ferðamenn hætti að koma vegna hvalveiða. Það er hvort eð er nóg af þeim t.d. náunginn á hjólinu sem er mótmælir hvalveiðum. Fólk kemur á sínum eigin forsendum. c

Kannski er þó tími til komin að við förum að sporna við fjölda ferðamanna sem taka myndir af náttúrunni, en eins og "allir" vita "stela" ferðamenn landinu okkar í formi mynda, og flytja fjöll, jökla með sér úr landi í tonnatali. Landið er til sölu í litlum bútum alla daga á meðan ferðamenn með myndavélar ljósmynda landið. Og þá vaknar spurning, hvort ekki sé ástæða til að hægja á þessari bútasölu, eða hafa í það minnsta ekki áhyggjur þótt ferðamönnum fjölgi sér ekki eins og kanínum.

Eigum við að stefna á að verða einskonar Majorka Atlantshafsins þar sem flestir vinna á börum við að hella ferðamennina fulla?

En öllu gríni slepptu, hver er stefnan? Ferðamannastefna sem felst í því að fá sem flesta fætur hingað til lands er ekkert betri en að planta niður með ótal álverum eða óteljandi börum eða ofnýta hvalina í sjónum.

Þótt fjöll séu ekki grafinn í sundur er hægt að minnka verðgildið með trilljón ljósmyndum, þar til landið verður þreytt og klisjukennt,  enda sækjast ferðamenn eftir hinu sjaldgæfa og óvenjulega - sjaldséðum gersemum.

Landið og fegurð þess er ekki ótæmandi auðlynd, ekki frekar en ferðamenn, hvalirnir í sjónum, olía eða vatnsorkan. Þetta þarf allt að nýta í hófi, ofnýting leiðir alltaf til fátæktar í margföldum skilningi.

Á hjóli með líkkistu í eftirdragi

Rauðir bílar á tilboði ef Eiríkur vinnur Eurovision keppnina á Laugardaginn!

Eiríkur mun ekki bara komast áfram í undankeppnina, hann munn rúlla keppninni upp á Laugardaginn með sínum hætti og sigra með glæsibrag. Ef hann nær ekki fyrstu þremur sætunum á Laugardaginn mun hann bara halda áfram að vera hann sjálfur, sem er kannski meira afrek en að vinna keppnina, það eru nefnilega svo fáir sem komast með tærnar þar sem Eiríkur hefur hælana í að vera "hann sjálfur" ef svo má að orði komast.

Þar sem líkurnar eru ekki miklar samkvæmt erlendum veðbönkum að Eiríkur taki Helsinki með trompi er tilvalið fyrir bílaumboðin að bjóða rauða bíla á tilboði!

Fyrsta æfingin í Helsinki í dag